Μια αστεία τραγωδία για την κωμικότητα της παιδικής σκέψης ή μια μαύρη κωμωδία, για την απουσία. Τρία αδέρφια, ο Φριτζ, η Ιρένε και η Γιούτα παρατηρούν τον ουρανό. Στέκονται ή κάθονται. Στο οπτικό τους πεδίο ένα νησί κι ένας ήλιος που καίει πάντα. Απέναντι, η θάλασσα και ο ουρανός, εκεί που τα όρια πλέκονται. Έτσι ακριβώς πλεγμένα το φανταστικό με το πραγματικό, το ανούσιο με το ουσιαστικό, το ορατό με το αόρατο. Τα σύννεφα μοιάζουν με βαμβάκι, μερικά μοιάζουν και με καπνό, σίγουρα όμως, τα περισσότερα μοιάζουν με βαμβάκι, ενώ η μέρα είναι ελαφρώς μεγαλύτερη. Ένα σύννεφο που αλλάζει σχήματα, μα διαρκώς μοιάζει με τη μαμά. Η φαντασία απαγορεύεται δια ροπάλου. Αν παραβείς τον κανόνα, η τιμωρία είναι βαριά. Σου αφαιρείται το όνομα δια βίου και αποκαλείσαι ως ‘αυτό’ ή ‘εκείνο’, ποτέ ‘εσύ’. Ένα έργο της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας που πραγματεύεται την ενηλικίωση του ατόμου υπό την σκιά της απώλειας.

Συντελεστές:
Κείμενο: Νίκος Ρουμπάκης
Σκηνοθεσία: Θέμης Θεοχάρογλου
Κατασκευή Σκηνικού: Βαγγέλης Παπάς
Μαλλιά: Δημήτρης Αποστολίδης
Βοηθός σκηνοθέτι: Σίσσυ Θεοφίλου
Video Mapping: Δημήτρης Ζάχος
Φωτογραφίες: Δημήτρης Αποστολίδης

Παίζουν:
Νίκος Ρουμπάκης, Αναστασία Σιωπίδου, Γεωργία Χουχούμη