Οι Kalfayan Galleries παρουσιάζουν την έκθεση "Γιώργος Ιωάννου (1926-2017)-POP(?)".

Η παρούσα έκθεση αποτελεί την αφετηρία μιας σειράς μελλοντικών project που έχουν ως στόχο την ανάδειξη - τόσο στην Ελλάδα και όσο και στο εξωτερικό- του έργου του Ιωάννου, ενός από τους σημαντικότερους ζωγράφους της μεταπολεμικής περιόδου. Συλλέκτης εικόνων και αντικειμένων με επιρροές από τα κόμικς και την pop-art ως την Art Nouveau, ο Ιωάννου ανέπτυξε ένα καθαρά προσωπικό εικαστικό ιδίωμα όπου το βίωμα γίνεται εικόνα, το κόμικ συμβαδίζει οργανικά με το καυστικό κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, η προσωπική μνήμη συναντά τη συλλογική μνήμη, η επικαιρότητα συνυπάρχει με το ιστορικό παρελθόν και η πραγματικότητα εμπλέκεται με το φανταστικό.

Η έκθεση παρουσιάζει έργα κυρίως της δεκαετίας του ΄70 και φωτίζει τον υβριδικό, ουσιαστικά αντι-pop χαρακτήρα του έργου του Ιωάννου. Ο Γιώργος Ιωάννου σαφώς και χρησιμοποίησε την γλώσσα της Pop (κόμικ, αφίσα, συσκευασία προϊόντος) αλλά ποτέ δεν ασπάστηκε την pop κουλτούρα της εποχής του όντας καχύποπτος απέναντι της. Η ποπ αρτ του Έλληνα καλλιτέχνη υπήρξε καταγγελτική και δεν συμμεριζόταν την αισιοδοξία της αμερικανικής έκφανσής της. Ο Ιωάννου οικειοποιείται το οπτικό ιδίωμα της Pop για να αντιπαρατεθεί στην πολιτική κατάσταση και την τότε αναδυόμενη κουλτούρα της κατανάλωσης και της συμβολικής χρήσης της ως συνώνυμο της ελευθερίας στον δυτικό κόσμο.

Δεν είναι τυχαίο πως πρωτοχρησιμοποίησε την Pop εκφραστική γλώσσα, κυρίως με την τεχνοτροπία των κόμικς (έντονο πλακάτο χρώμα, αυστηρό μαύρο περίγραμμα), μόλις ένιωσε την ανάγκη να καταγγείλει τη δικτατορία στην Ελλάδα της περιόδου 67-74. Εντάσσεται έτσι σε μια παράδοση καλλιτεχνών που λειτουργούν ακαριαία απέναντι στην εποχή τους και χρησιμοποιούν την καθαρή γλώσσα ενός μέσου ώστε να είναι εφικτή η αμεσότητα του μηνύματος, όπως ο George Grosz τη δεκαετία του ’20 χρησιμοποιεί την καρικατούρα, ο John Heartfield την δεκαετία του ’30 το φωτομοντάζ, το οποίο χρησιμοποιούν και τη δεκαετία του ’60 και ’70 καλλιτέχνες όπως οι Martha Rosler και Linder Sterling. Με παρόμοιο τρόπο χρησιμοποιεί ο Ιωάννου το κόμικ: μια γλώσσα απαραίτητη για την αμεσότητα της καταγγελίας του σε μια σκοτεινή περίοδο της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Βασικό άξονα στην έκθεση αποτελούν τα έργα της δεκαετίας του ’70 που συνδυάζουν χαρακτηριστικά της ποπ αρτ με ναίφ και έντονα σουρεαλιστικά στοιχεία με αποτέλεσμα, τα οποία συνθέτουν μια ιδιοσυγκρασιακή ζωγραφική, μια ανεξάρτητη τάση στην ελληνική ζωγραφική της περιόδου. Στην έκθεση συμπεριλαμβάνονται πρώιμα έργα με τις πρώτες χρήσεις της αφίσας ως εικαστικού στοιχείου στη σύνθεση καθώς και μεταγενέστερα όταν ο Γιώργος Ιωάννου έχοντας προχωρήσει σε διαφορετικές αναζητήσεις περιεχομένου χρησιμοποιεί στοιχεία της ποπ αρτ αλλά σε μια πλέον απόλυτα προσωπική βιωματική ζωγραφική.